Egzotyczne, szybko rotujące obiekty, są w kręgu zainteresowań astrofizyków. Polscy astronomowie próbują uzyskać informacje o warunkach fizycznych panujących we wnętrzu szybko rotujących gwiazd neutronowych. W pracy opublikowanej w The Astronomical Journal wzbogacili analizy o efekty wynikające ze zjawiska pociemnienia grawitacyjnego.

Ruszyła rejestracja na 5 edycję Międzynarodowej Konferencji „Cosmology School - Introduction to Cosmology” współorganizowanej przez Narodowe Centrum Badań Jądrowych. Konferencja ta już na dobre wpisała się w harmonogram polskich astrofizycznych wydarzeń naukowych i jest rozpoznawana na arenie światowych konferencji kosmologicznych.

Publicznie dostępne dane nie są zbyt popularne wśród łowców przełomowych odkryć. Zwykle zostały już przejrzane wielokrotnie i wysycono ich zawartość naukową w wielu publikacjach. Jednak zdarzają się wyjątki takie jak - nudnie brzmiący z nazwy -  kwazar HE 0435-5304.

Rozbłyski gamma, jako jedne z najbardziej energetycznych procesów zachodzących w najdalszych zakątkach Wszechświata, od lat są w centrum zainteresowania astrofizyków. Naukowcy spodziewają się, że podobnie jak w przypadku innych dalekich obiektów, istnieje możliwość soczewkowania grawitacyjnego sygnałów pochodzących od takich zdarzeń. NCBJ bierze udział w poszukiwaniach potwierdzenia tych oczekiwań.

NCBJ koordynuje polski udział w największym przedsięwzięciu astronomii. W polu widzenia teleskopu budowanego w Chile znajdzie się jednorazowo obszar czterdziestokrotnie większy od tarczy Księżyca. Obserwacje zaplanowane na 10 lat dostarczą m.in. danych o obiektach zmiennych. Naukowcy z NCBJ działający w ramach zespołu ASTROdust już dziś przygotowują algorytmy, które wzbogacą zestaw informacji pozyskanych z obserwacji.

Astronomowie wykorzystują wiele metod wyznaczania odległości do ciał niebieskich, jednak każda z nich ma granice swojej stosowalności. Międzynarodowa grupa naukowców, przy udziale profesora Marka Biesiady z Narodowego Centrum Badań Jądrowych, proponuje użycie do tego celu kwazarów.Metoda mogłaby być stosowana do obiektów, których obraz dociera do nas nawet sprzed 13 miliardów lat.